*پیامبراکرم(ص):دانش اگردرثریاهم باشد،مردانی ازسرزمین پارس به آن دست خواهندیافت.*
ایران عزیزم!دستت رابه من بده.بامن بیا!می خواهم توراازکوه های بلندوپرغرور بگذرانم.می خواهم توراازدشت های پرشقایق که ترنم دلدادگی دارند عبوردهم .می خواهم آهسته آهسته ازپس زمان های تلخ تا روزهای پسین آرامش جلوآورم،دستت رابه من بده.می خواهم تنها بربلندای دماوند سرفراز میان موج اشتیاق وجودم که اکنون درمن شعله ورگشته باتو به تماشای باغ فرداکه آن سوی پنجره صدایمان می زند بنشینم.اجازه بده!پنجره بازشد.به به!چه هوایی!چه بویی!می بینی؟همان راکه من حس کردم،همان راکه بردیده ی دلم نشست...!دیدی؟من دیدم توآن طرف هاغرق بهارانی،زیبایی وشاداب.چه خوب!چقدرعاشق داری!سرسپرده ودلاور.مرز این باغ نامعلوم است.من مدام برایم سوال پیش می آیدآخرچه زمان وسعتت اینقدرگسترده شد!گل های خودروهمه جایت راپرکرده اند،اصالت همه جاراپوشانده.حتی خورشیدهم مال توست.خداانگاربرایت خواب مهتاب رادرذهن شب کشیده،هرشب خواب ماه شب چهارده رامی بینی.دیگرشبی نیست!ستاره هایت هرکدام به یک نام،بااین همه شوروزیبایی ،چشم حسودانت کور...
دورآن درخت علم که اینقدربارورشده حصاری بکش،میوه های شیرینش بارداده،فصل علم چینی ست.باغبان راصدابزنید،باغبان های همسایه ازماصادرات فکرمی خواهند.کمی هم برویم ماهی گیری!کمی ازدریای لطف الهی یکرنگی برای غوت راه کافی ست.پروانه هایمان هرکدام خانه ای دارند،برای پروانه همسایه گلی پیوندبزنیم...
ایرانم!این فردای تو روشن وزیباست...فردایی پراز آرزوهای دست یافته،فردایی پرازتوانستن ها....
